Aşk…Hakkında hep yazılmış, hep yazılıyor ve hep yazılacak yüzyıllar boyunca… Tüm yazılarda tüm filmlerde hep o çıkacak karşımıza ana konu olarak. en güzel şeyler ona benzetilecek hep tıpkı geçmişte olduğu gibi, tıpkı bugün olduğu gibi…Aşk,ilk anda aklıma gelmesi gerektiği gibi birinin birine duyduğu yoğun, derin ve kutsal bir sevgi mi?Değerli olan olması gereken o değil mi? birine hadi olmadı bir şeye aşık olursun olması gereken odur çünkü… ama doğru mu bu? var mı gerçekten öylesine yoğun bir sevgi, dünya üzerindeki en bencil varlık olan insan kendinden başka bir insanı sevebilir mi bu kadar yoğun? gerçekten sevdiği kıza kavuşmak için mi dağları delmiş ferhat? ya da ‘beyaz atlı prens’ kanlı canlı bir insan mı gerçekten bir kızın rüyalarını süsleyen? yoksa ne ferhat’ın ne de prensini bekleyen kızın umduğu başka bir insan değil mi ve bu yüzden mi bu kadar kutsal herkes için bu üç harften oluşan kelime…
İnsanlar uzağa bakınca gözbebekleri küçülürmüş bir de hayal kurarken küçülürmüş gözbebekleri ve son olarak maşuka bakarken küçülürmüş bu gözbebekleri. yani hayaller uzaktaymış, aşksa hem uzak hem hayalmiş…sadece kendi hayalimizi severmişiz meğer biz sıradan insanlar, o yüzden bitermiş aşklar biz büyüyüp hayallerimiz değiştikçe. o zaman gözbebeklerimiz normal boyutuna döner ve gereksiz görürmüşüz o insanı sevmeyi, başka bir insana hayatımızı adamayı.bu yüzden en güzel aşk şarkıları, en güzel aşk yazıları, aşk bize çok çok uzaktayken yazılırmış çünkü o zaman gözbebeklerimiz daha da küçülür hayalimiz daha da derinleşirmiş, daha da güzelleşirmiş.bu arada gözbebekleri karanlıkta büyürmüş, çok yakına bakarken olduğu gibi ve bir de korkunca büyürmüş bunlar. bu nedenle yakın olan hep korku verirmiş çok gerçekmiş çünkü ve bu yüzden gerçeği anlamakta zorlanırmışız karanlıkta kalırlarmış çünkü gözbebeklerimize göre.
Tüm anahtarı gözbebekleriymiş meğer aşkın, kutsal sevginin. gerçekler bu yüzden bu kadar acı, hayaller bu kadar tatlıymış.ve aşk kutsalmış gerçekten uzaktayken.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder